Hungry Hippos i Quantitative Easing
To wyścig, to pościg, pospiesz się i nakarm ich twarz! Kto wygra? Nikt nie wie! Nakarm głodnego hip-ip-pos! Głodne, głodne hipopotamy! (otwórz i gotowe!)
Wraz z pojawieniem się witryn internetowych, takich jak pierwotna witryna przyjaciół, a ostatnio Facebook, odnalezienie wielu starych znajomych i kontaktów stało się stosunkowo łatwe. Jednak po osiągnięciu pewnego wieku zastanawiasz się, gdzie zatrzymać się w misji odzyskania, ponieważ musiałeś poznać tysiące ludzi i nawiązać setki kontaktów i przyjaciół na przestrzeni lat.
Obserwuję, jak moje najstarsze dzieci na Facebooku komunikują się ze swoimi przyjaciółmi i zdaję sobie sprawę, że to nowe zjawisko jest dla nich. Nie tylko dlatego, że to ich „przestrzeń” i „dodanie Taty na Facebooku byłoby naprawdę kiepskie” (poradziłem sobie z odrzuceniem), ale dlatego, że dorastając z technologią i zjawiskami w miarę ich ewolucji, po prostu dodają , usuwać i tracić kontakt z kontaktami, być może w podobny sposób, jak większość z nas przez dziesięciolecia, stanie się to naturalne.
Jednak nieuniknione jest, że od czasu do czasu zastanawiasz się, jak radzą sobie starzy znajomi, szczególnie ci, którzy mieli na ciebie prawdziwy wpływ. Miałem przyjaciela, który miał najwspanialszy wgląd w to, co na pierwszy rzut oka było najbardziej skomplikowanymi zagadnieniami. Miała urok „Marilyn Monroe”, jej niewinność w połączeniu z jej blond włosami, ostry jak brzytwa dowcip i odmowa uwierzenia, jak oszałamiająca była (zarówno intelektualnie, jak i fizycznie), sprawiły, że była wspaniałym towarzystwem. Swoje spostrzeżenia na temat wydarzeń informacyjnych zebrała z programu informacyjnego dla dzieci o nazwie News-round. Zwykle pięciominutowy program z wiadomościami, który rozpowszechniał wiadomości do poziomu dziecięcego; „to wszystko, czego potrzebuję, nie mam czasu na wysłuchanie wszystkich skomplikowanych opinii, chcę tylko, aby najnowsze wiadomości były mi wyjaśniane słowami”. Często o tym myślę, przeglądając kanały informacyjne.
W Wielkiej Brytanii mam dostęp do wiadomości BBC, ITV, SKY, Al Jazeera, CNN, Bloomberg i rosyjskiej stacji telewizyjnej RT. Wiadomości RT działają jako moja (nieco bardziej wyrafinowana) wersja programu podsumowującego wiadomości mojego przyjaciela, a także oferuje wspaniały „bufor” w porównaniu z nieustanną propagandą, którą inne państwowe lub mocno korporacyjne programy telewizyjne oferują do skonsumowania. Wiesz, że RT jest tak samo pro Rosja, jak BBC jest za rządem Wielkiej Brytanii i to właśnie ta „równowaga” opinii daje ci możliwość rozpowszechnienia wszystkich informacji, wiadomości i opinii, którymi jesteś bombardowany, w jakąś formę natychmiastowej spójnej prawdy.
Wyjaśniając teorię ekonomii, używam technik i przykładów, które wielu z nas zrozumie. Uważam to za szczególnie przydatne podczas dyskusji z moimi dziećmi. Mój najstarszy syn studiuje teraz ekonomię w szóstej klasie, a niektóre dyskusje i lekcje, które odbyliśmy, gdy był młodszy, niewątpliwie pobudziły jego wyobraźnię na ten temat. Jedną z takich dyskusji, które mieliśmy (a ostatnio relacjonowałem to z jego młodszym bratem), było wykorzystanie ich gry Hungry Hippos w odniesieniu do problemów z płynnością i wypłacalnością, których doświadczamy od 2007 roku.
Gra przeznaczona jest dla dwóch do czterech graczy i jest zalecana przez producenta dla dzieci w wieku od 3 lat. Celem gry jest spowodowanie, aby hipopotam gracza „skonsumował” jak najwięcej z dwudziestu białych plastikowych kulek na boisku. Gracz naciska dźwignię z tyłu swojego hipopotama, co powoduje, że usta hipopotama otwierają się, wysuwają w kierunku środka planszy, zamykają i chowają. Kulki są wciągane z powrotem do zagłębienia w hipopotamie, więc nie wracają do gry po odpowiednim skonsumowaniu. Gra kończy się, gdy wszystkie kulki zostaną zużyte przez hipopotamy. Drżenie lekkiego pola gry podczas zabawy, szczególnie gdy dzieci uderzają w dźwignie, aby ich hipopotamy chwytały kulki, wprowadza do gry silny element losowy. Gra jest również bardzo głośna, z ciągłym trzaskaniem dźwigniami hipopotama i odbijaniem się kulek po plastikowej planszy.
Po wlaniu wszystkich piłek na wklęsłą arenę, gdy hipopotamy agresywnie walczą o kulki, wirując wokół areny, niektórzy gracze stają się słodcy, rozwijając to, co uważają za techniki, być może cierpliwie czekając, aby `` skalpować '' błędnego kulki. Niewątpliwie, po wieloletnich eksperymentach z różnymi technikami, działa tylko jedna metoda; bądź pierwszy. Agresywnie zbieraj jak najwięcej krnąbrnych piłek w tak krótkim czasie, jak to tylko możliwe, aby zostać zwycięzcą. Ale co dalej? Cóż, liczysz wszystkie bile, zapisujesz, kto wygrał, a następnie powtarzasz wlewanie piłek, aż hipopotamom zabraknie piłek, ponownie „domagając się”, aby je nakarmiono.
W opowiadaniu z 1990 roku opublikowanym w The New Yorker (i nazwanym sarkastycznie na cześć gry) Edward Allen napisał: „Celem gry jest ciągłe naciskanie uchwytu tak szybko, jak to tylko możliwe, bez rytmu, bez wyczucia czasu , po prostu trzask-trzask, gdy twój hipopotam wyskakuje, by złapać marmur za marmurem z powierzchni gry… ”
Gdybyś poproszony o wyjaśnienie, co poszło nie tak z systemem od 2007/2008, mógłbyś zrobić o wiele gorzej niż używając analogii Hungry Hippos…
Mógłbyś wyznaczyć czterech głównych graczy jako EBC, MFW, FED i BoE jako Hungry Hippos. MFW działa jako mechanizm dostarczania piłek, a także jako gracz, który mniej agresywnie poluje na piłki. Walczy z wkładem w krnąbrne techniki innych graczy, planuje zająć ostatnie miejsce w taki sam sposób, jak tata bawiłby się z dziećmi. EBC, FED i BoE, po wcześniejszym ustaleniu liczby piłek, które mają być w grze, polują na pozostałe piłki w walce do końca. Gdy wszystkie piłki znikną, gra się kończy. Aby rozpocząć nową grę, muszą zebrać piłki, a następnie odłożyć je z powrotem na arenę, aby zawodnicy mogli ponownie zagrać.
Ale co by było, gdyby zasady gry zostały nieznacznie zmienione, hipopotamy wzięli teraz piłki z oryginalnej gry i po prostu siedzieli tam, odmawiając ich oddania, lub żałośnie odmawiali gry ponownie, dopóki nie zostanie umieszczona nowa seria piłek. Arena? A co by było, gdyby robili to raz po raz, aż nigdzie nie pozostały żadne nowe piłki? Właściwie, jeśli się nad tym zastanowić, czy ten opis doskonale pasuje jako metafora zachowania głównych banków inwestycyjnych i detalicznych (w przeciwieństwie do banków centralnych) od 2008/2009?
Co by było, gdyby zamiast czterech graczy na gigantycznej arenie było czterdziestu graczy? Banki centralne i MFW dostarczają piłki, ale nie biorą udziału w grze, po prostu wylewają wszystkie piłki na arenę i pozwalają czterdziestu graczom wymyślić własne skomplikowane techniki w grze, aby zobaczyć, kto pierwszy zbierze piłki?
Wtedy banki stają się sprytne, zamiast używać „podstawowego” hipopotama, banki wymyślają inteligentne hipopotamy, które są szybsze i sprytniejsze niż hipopotamy opozycji. Po zakończeniu gry, która trwa znacznie dłużej niż w oryginalnej grze, czterdziestu graczy siedzi w ciszy, bez emocji. Po zebraniu pierwszej serii piłek po prostu odmawiają udziału w grze, dopóki więcej piłek nie zostanie umieszczonych na arenie. A co by było, gdybyś grał po raz pierwszy od platynowych kulek, potem złota, potem palladu, potem srebra, miedzi, ołowiu…?
Za każdym razem, gdy toczy się mecz, wartość piłek spada, aż nie ma nic wartościowego, co możesz włożyć na arenę, aby wszyscy czterdziestu rywali mogli walczyć. Gra dobiega końca, ponieważ na arenie nie ma już nic wartościowego. Ale oto opis i dyskusja często się kończy. „Ale tato, w twojej innej wersji Hungry Hippos, jeśli zaczniemy od cennych kulek, takich jak złoto, srebro i skończymy na ołowiu, dopóki nie zostanie już nic innego, co dałoby Hipopotamy do gry walczyć, muszą nadal mieć wszystkie jaja, nie mogą nigdzie iść, prawda, kiedy oddadzą je? ”
Proszę podać swoje odpowiedzi w naszej sekcji komentarzy, dziesięciolatek, szesnastolatek i kilka tysięcy ekonomistów muszą znać odpowiedź…
« China Whispers ... a potem KRZYCZY Akcje spadają z powodu kryzysu zadłużenia w strefie euro »
