Πεινασμένοι ιπποπόταμοι και ποσοτική χαλάρωση
Είναι ένας αγώνας, είναι ένα κυνήγι, βιαστείτε και ταΐστε το πρόσωπό τους! Ποιος θα νικησει? Κανείς δεν ξέρει! Τροφοδοτήστε το πεινασμένο hip-ip-pos! Πεινασμένοι πεινασμένοι ιπποπόταμοι! (ανοίξτε και εκεί πηγαίνει!)
Με την έλευση ιστοσελίδων όπως οι αρχικοί φίλοι ενώνουν ξανά τον ιστότοπο και πρόσφατα το Facebook είναι σχετικά απλό να εντοπίζετε πολλούς από τους παλιούς φίλους και τις επαφές σας. Ωστόσο, μόλις φτάσετε σε μια συγκεκριμένη ηλικία, αναρωτιέστε πού θα σταματήσετε στην αποστολή ανάκτησης, δεδομένου ότι πρέπει να έχετε συναντήσει χιλιάδες ανθρώπους και να έχετε κάνει εκατοντάδες επαφές και φίλους όλα αυτά τα χρόνια.
Βλέπω τα μεγαλύτερα παιδιά μου στο Facebook να επικοινωνούν με τους φίλους τους και συνειδητοποιούν ότι αυτά τα νέα φαινόμενα είναι για αυτούς. Όχι μόνο λόγω του γεγονότος ότι είναι ο «χώρος» τους και «η προσθήκη του μπαμπά σας στο Facebook θα ήταν πραγματικά κουτσός» (έχω αντιμετωπίσει την απόρριψη), αλλά επειδή έχοντας μεγαλώσει με την τεχνολογία και τα φαινόμενα καθώς εξελίσσεται, απλά θα προσθέσουν , διαγράψτε και χάστε την επαφή με τις επαφές, ίσως με παρόμοιο τρόπο με τον τρόπο που οι περισσότεροι από εμάς τις τελευταίες δεκαετίες, θα γίνει φυσικό.
Ωστόσο, είναι αναπόφευκτο ότι κατά καιρούς αναρωτιέστε πόσο παλιοί φίλοι κάνουν, ειδικά εκείνοι που είχαν πραγματικό αντίκτυπο σε εσάς. Είχα έναν φίλο που είχε την πιο λαμπρή αντίληψη για το τι, από την πλευρά του, ήταν τα πιο περίπλοκα ζητήματα. Είχε μια γοητεία «Marilyn Monroe», την αθωότητά της, που ταιριάζει με τα ξανθά μαλλιά της, το ξυράφι και την άρνηση να πιστέψει πόσο εκπληκτική ήταν, (πνευματικά και σωματικά), την έκανε λαμπρή παρέα. Συγκέντρωσε τις ιδέες της για ειδησεογραφικά γεγονότα από ένα παιδικό πρόγραμμα ειδήσεων που ονομάζεται News-round. Συνήθως, ένα πρόγραμμα πέντε λεπτών ειδήσεων που διέδωσε τις ειδήσεις σε επίπεδα σαν παιδιά. "Είναι το μόνο που χρειάζομαι, δεν έχω χρόνο να ακούσω όλες τις περίπλοκες απόψεις, θέλω απλώς να μου εξηγηθούν τα τελευταία νέα με λόγια κατανοητά." Συχνά το σκέφτομαι όταν σερφάρω στα κανάλια ειδήσεων
Στο Ηνωμένο Βασίλειο έχω πρόσβαση στο BBC, το ITV, το SKY, το Al Jazeera, το CNN, το Bloomberg και το ρωσικό τηλεοπτικό σταθμό RT. Οι ειδήσεις RT λειτουργούν ως (ελαφρώς πιο εξελιγμένη) έκδοση του ειδησεογραφικού προγράμματος του φίλου μου, προσφέρει επίσης ένα υπέροχο «buffer» έναντι της αδιάκοπης προπαγάνδας που προσφέρουν άλλες κρατικές ή εξαιρετικά εταιρικές εκπομπές για ολοκλήρωση. Γνωρίζετε ότι η RT είναι τόσο υπέρ της Ρωσίας όσο το BBC είναι υπέρ της βρετανικής κυβέρνησης και είναι αυτή η «ισορροπία» απόψεων που σας προσφέρει την ευκαιρία να διαδώσετε όλες τις πληροφορίες, τα μηνύματα και τις απόψεις με τις οποίες βομβαρδίζετε σε κάποια μορφή άμεσης συνεκτικής αλήθειας.
Όταν εξηγώ την οικονομική θεωρία, χρησιμοποιώ τεχνικές και παραδείγματα που πολλοί από εμάς θα καταλάβουν, το βρίσκω ιδιαίτερα χρήσιμο όταν συζητάω με τα παιδιά μου. Ο μεγαλύτερος γιος μου τώρα σπουδάζει οικονομικά στην έκτη τάξη και μερικές από τις συζητήσεις και τα μαθήματα που είχαμε όταν ήταν νεότερος έχουν αναμφίβολα πυροδοτήσει τη φαντασία του για το θέμα. Μια τέτοια συζήτηση που είχαμε (και το συσχετίσαμε πρόσφατα με τον μικρότερο αδερφό του) ήταν το παιχνίδι Hungry Hippos σε σχέση με τα θέματα ρευστότητας και φερεγγυότητας που έχουμε βιώσει από το 2007.
Το παιχνίδι παίζεται από δύο έως τέσσερις παίκτες και συνιστάται από τον κατασκευαστή για παιδιά ηλικίας 3 ετών και άνω. Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι να αναγκάσει τον ιπποπόταμο του παίκτη να "καταναλώσει" όσο το δυνατόν περισσότερα από τα είκοσι λευκά πλαστικά μάρμαρα στο γήπεδο. Ο παίκτης πιέζει έναν μοχλό στο πίσω μέρος του ιπποπόταμου του, ο οποίος αναγκάζει το στόμα του ιπποπόταμου να ανοίξει, να εκτείνεται προς το κέντρο του ταμπλό, να κλείνει και να αποσύρει. Τα μάρμαρα επιστρέφουν σε μια κατάθλιψη εντός του ιπποπόταμου, οπότε δεν παρασύρονται στο παιχνίδι μόλις καταναλωθούν σωστά. Το παιχνίδι τελειώνει όταν όλα τα μάρμαρα έχουν καταναλωθεί από τους ιπποπόταμους. Το κούνημα του ελαφρού γηπέδου κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ειδικά όταν τα παιδιά χτυπούν τους μοχλούς για να κάνουν τους ιπποπόταμους τους να πιάσουν μάρμαρα, εισάγει ένα ισχυρό τυχαίο στοιχείο στο παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι επίσης πολύ δυνατό, με το συνεχές χτύπημα των μοχλών του ιπποπόταμου και την αναπήδηση των μαρμάρων στην πλαστική σανίδα.
Αφού ρίξετε όλες τις μπάλες στην κοίλη αρένα, καθώς οι ιπποπόταμοι αγωνίζονται επιθετικά πάνω από τις μπάλες καθώς στροβιλίζονται γύρω από την αρένα, μερικοί παίκτες γίνονται χαριτωμένοι αναπτύσσοντας αυτό που πιστεύουν ότι είναι τεχνικές, ίσως περιμένουν υπομονετικά να «ξεκολλήσουν» το λάθος αρχίδια. Αναμφίβολα, έχοντας πειραματιστεί με διαφορετικές τεχνικές όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει μόνο μία μέθοδος που λειτουργεί. να είσαι πρώτος. Συγκρατήστε επιθετικά όσο το δυνατόν περισσότερες μπάλες, σε όσο μικρότερο χρονικό διάστημα μπορείτε, για να ανακηρυχθείτε νικητής. Αλλά τι θα συμβεί στη συνέχεια; Λοιπόν, μετράτε όλες τις μπάλες, σημειώστε ποιος κέρδισε και στη συνέχεια επαναλάβετε το ρίξιμο των μπαλών μέχρι να τελειώσουν οι ιπποπόταμοι μπάλες, για άλλη μια φορά «απαιτώντας» να τρέφονται για άλλη μια φορά.
Σε μια διήγηση του 1990 που δημοσιεύθηκε στο The New Yorker (και σαρκαστικά πήρε το όνομά του από το παιχνίδι), ο Έντουαρντ Άλεν έγραψε: "Το αντικείμενο του παιχνιδιού είναι να πατήσετε τη λαβή σας ξανά και ξανά όσο πιο γρήγορα μπορείτε, χωρίς ρυθμό, χωρίς χρονισμό , απλώς το slam-slam-slam καθώς ο ιπποπόταμος σέρνει έξω για να αρπάξει μάρμαρο μετά από μάρμαρο από την επιφάνεια του παιχνιδιού…. "
Εάν σας ζητηθεί να εξηγήσετε τι πήγε στραβά με το σύστημα από το 2007/2008, θα μπορούσατε να κάνετε πολύ χειρότερα από τη χρήση της αναλογίας Hungry Hippos…
Θα μπορούσατε να ορίσετε τους τέσσερις κύριους παίκτες ως ΕΚΤ, ΔΝΤ, FED και BoE ως Hungry Hippos. Το ΔΝΤ λειτουργεί ως μηχανισμός παράδοσης των μπαλών και επίσης ως παίκτης που κυνηγά λιγότερο επιθετικά τις μπάλες. Αγωνίζεται με τις συνεισφορές από τις τεχνικές των άλλων παικτών, σκοπεύει να έρθει τελευταίος με τον ίδιο τρόπο που ένας μπαμπάς θα έπαιζε με παιδιά. Η ΕΚΤ, η FED και η BoE, αφού είχαν αποφασίσει προηγουμένως για το ποσό των μπαλών που θα έπαιζαν, στη συνέχεια κυνηγούσαν για τις υπόλοιπες μπάλες σε έναν αγώνα μέχρι το τέλος. Μόλις τελειώσουν όλες οι μπάλες το παιχνίδι τελειώνει. Για να ξεκινήσει ένα νέο παιχνίδι χρειάζονται τις μπάλες να μαζεύονται και στη συνέχεια να μπαίνουν πίσω στην αρένα για να παίξουν ξανά οι ανταγωνιστές.
Αλλά τι γίνεται αν οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάξουν ελαφρώς, οι ιπποπόταμοι πήραν τώρα τις μπάλες από το αρχικό παιχνίδι και κάθισαν εκεί, αρνούμενοι να τους δώσουν πίσω, ή αρνήθηκαν απόλυτα να παίξουν ξανά το παιχνίδι μέχρι να τοποθετηθούν μια νέα σειρά μπαλών η αρένα; Τι θα συνέβαινε αν το έκαναν ξανά και ξανά μέχρι να μην έχουν μείνει νέες μπάλες πουθενά; Στην πραγματικότητα, αν το σκεφτείτε, η περιγραφή αυτή ταιριάζει απόλυτα ως μεταφορά για τη συμπεριφορά των κύριων τραπεζών επενδύσεων και λιανικής (σε αντίθεση με τις κεντρικές τράπεζες) από το 2008/2009;
Τι γίνεται αν, αντί να υπάρχουν τέσσερις παίκτες, υπήρχαν σαράντα παίκτες σε μια τεράστια αρένα; Οι κεντρικές τράπεζες και το ΔΝΤ παραδίδουν τις μπάλες αλλά δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι, απλώς ρίχνουν όλες τις μπάλες στην αρένα και αφήνουν τους σαράντα παίκτες να εφεύρουν τις δικές τους περίπλοκες τεχνικές μέσα στο παιχνίδι για να δουν ποιος παίρνει πρώτα τις μπάλες;
Στη συνέχεια, οι τράπεζες γίνονται έξυπνες, αντί να χρησιμοποιούν το «βασικό» ιπποπόταμο, οι τράπεζες επινοούν έξυπνους ιπποπόταμους που είναι ταχύτεροι και εξυπνότεροι από τους ιπποπόταμους. Όταν το παιχνίδι τελειώσει, το οποίο διαρκεί πολύ περισσότερο από το αρχικό παιχνίδι, οι σαράντα παίκτες κάθονται εκεί σιωπηλοί, χωρίς συναίσθημα. Έχοντας συλλέξει την πρώτη σειρά μπαλών απλώς αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι έως ότου τοποθετηθούν περισσότερες μπάλες στην αρένα. Τι γίνεται αν την πρώτη φορά που παίξατε το παιχνίδι, ξεκινήσατε με μπάλες από πλατίνα, μετά χρυσό, μετά παλλάδιο, μετά ασήμι, χαλκό, μόλυβδο ..;
Κάθε φορά που παίζεται το παιχνίδι, η αξία των μπαλών γίνεται όλο και λιγότερο έως ότου δεν υπάρχει τίποτα που αξίζει να βάλεις στην αρένα για να αγωνιστούν και οι σαράντα ανταγωνιστές. Το παιχνίδι φτάνει σε ένα φυσικό τέλος γιατί δεν υπάρχει τίποτα που αξίζει να τοποθετήσετε στην αρένα πια. Αλλά εδώ ήταν η περιγραφή και η συζήτηση συχνά τελειώνει .. "Αλλά μπαμπά, στη διαφορετική εκδοχή του Hungry Hippos αν ξεκινήσουμε με πολύτιμες μπάλες όπως χρυσό, ασήμι και καταλήξουμε με προβάδισμα έως ότου δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο για να δώσει στους Hippos να παίξουν πολεμούν, πρέπει να έχουν ακόμα όλες τις μπάλες, δεν μπορούν να έχουν πάει πουθενά, πότε θα τους δώσει πίσω; "
Παρακαλώ δώστε τις απαντήσεις σας στην ενότητα σχολίων μας, δέκα χρονών, δεκαέξι ετών και μερικές χιλιάδες οικονομολόγοι πρέπει να γνωρίζουν την απάντηση…
« Κινεζικοί ψίθυροι Τα αποθέματα πέφτουν λόγω της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης »
